H Νόσος Graves’ αποτελεί το συχνότερο αίτιο Υπερθυρεοειδισμού και ως αυτοάνοση πάθηση είναι 7-8 φορές συχνότερη στις γυναίκες έναντι των ανδρών.
Στη νόσο Graves’ το ανοσοποιητικό σύστημα παράγει αυτοαντισώματα που συνδέονται στην επιφάνεια των θυρεοειδικών κυττάρων και προκαλούν διόγκωση του θυρεοειδούς (βρογχοκήλη) και αυξημένη παραγωγή και απελευθέρωση θυρεοειδικών ορμονών.
Η παθογένεια της νόσου Graves δεν είναι γνωστή. Όπως και σε άλλα αυτοάνοσα νοσήματα, ενδεχομένως να υπάρχει κληρονομική προδιάθεση για την ανάπτυξη της νόσου Graves’. Πιο συγκεκριμένα, τα άτομα που έχουν συγγενείς με αυτοάνοσα νοσήματα εμφανίζουν συχνά μια «προδιάθεση», μια «τάση» να αναπτύξουν και τα ίδια κάποιο αυτοάνοσο νόσημα.
Η κλινική εικόνα της νόσου Graves’ οφείλεται στην υπερπαραγωγή θυρεοειδικών ορμονών αλλά και στην παρουσία άλλων αυτοάνοσων εκδηλώσεων, όπως η θυρεοειδική οφθαλμοπάθεια (εξόφθαλμο) και δερματικές παθήσεις (χαρακτηριστικές δερματικές πλάκες στις κνήμες).
Συγκεκριμένα, η υπερπαραγωγή θυρεοεδικών ορμονών (υπερθυρεοειδισμός) προκαλεί τα ακόλουθα συμπτώματα ή διαταραχές:
- Αυξημένη όρεξη που ωστόσο μπορεί να συνοδεύεται με απώλεια βάρους
- Δυσανεξία στο ζεστό
- Εφιδρώσεις
- Ευερεθιστότητα και εναλλαγές της διάθεσης
- Tρόμος
- Ταχυκαρδία, που σε πιο σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να εκδηλωθεί ως αρρυθμία ή κολπική μαρμαρυγή
- Άλλα μη ειδικά συμπτώματα , όπως αυξημένη συχνότητα κενώσεων, μυϊκή αδυναμία, εύκολη κόπωση, διαταραχές του κύκλου στις γυναίκες , απορρύθμιση της αρτηριακής πίεσης
- Ο εμμένων υπερθυρεοειδισμός οδηγεί σε Οστεοπόρωση.
Σε πιο βαριές περιπτώσεις νόσου Graves’ η κλινική εικόνα των ασθενών επιβαρύνεται με σοβαρές επιπλοκές, εκ των οποίων οι κυριότερες είναι οι εξής:
- Θυρεοτοξική κρίση, κατά την οποία τα αυξημένα επίπεδα θυροξίνης οδηγούν σε καρδιακές αρρυθμίες ή/και μυοκαρδιοπάθεια.
- Ευμεγέθης βρογχοκήλη που μπορεί να προκαλεί δυσκολία στην κατάποση ή βήχα
- Σοβαρή θυρεοειδική οφθαλμοπάθεια που απαιτεί άμεση παρέμβαση, προκειμένου να μην επηρεαστεί η όραση.
Η αντιμετώπιση της νόσου Graves’ περιλαμβάνει τις εξής θεραπείες: τα αντιθυρεοειδικά φάρμακα, τη χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου και τη χειρουργική αφαίρεση του θυρεοειδούς. Δεδομένου ότι η νόσος συχνά συνοδεύεται από υποτροπές, η επιλογή της κατάλληλης θεραπείας από τον Ενδοκρινολόγο απαιτεί εμπειρία και εξατομίκευση. Η κάθε θεραπευτική οδός έχει περιορισμούς και πλεονεκτήματά, τα οποία ανάλογα με τα χαρακτηριστικά και το ιστορικό του κάθε ασθενούς πρέπει να λαμβάνονται υπόψη για τον καθορισμό της ιδανικότερης προσέγγισης.